Mensenuitlaatservice

Op weg naar mijn wereldbedrijf in Arnhem zag ik onlangs een veelkleurig geschilderd busje staan met daarin 'uitgelaten' blaffende honden. "Hondenuitlaatservice", stond er in dansend gele letters op het busje geschilderd.

De chauffeuse - een kortharige dertigster - stapte net in om haar lading uit te gaan laten in het prachtige park Sonsbeek bij Arnhem. De honden kwispelden verwachtingsvol en opgewonden, toen zij achter het stuur plaats nam. Naast haar stoel haar eigen twee honden, leden van haar management-team, aldus de chauffeuse.

Terwijl ik het vrolijke troepje uitzwaaide, bedacht ik mij dat het toch wel treurig is dat er nog geen mensenitlaatservice bestaat. Een service voor eenzame en uitgepuzzelde bejaarden achter hun geraniums, voor door de stad dolende werklozen, voor in hun huizen opgesloten moslima's, voor middenstanders zonder klanten…

Wat zou er niet veel moois en nuttigs op kunnen bloeien in en buiten de mensenuitlaatbus? Wandelen wordt al gauw bijzaak. De werk- en daklozen gaan klussen en kletsen bij de bejaarden, de moslima's gaan shoppen bij de middenstanders zonder klanten!

En ja, dan bedenken de eigenaresse van de inmiddels zeer florerende hondenuitlaat-service en haar management-team tijdens een brain-stormwandeling, dat zij de mensenuitlaatservice er wel bij kunnen gaan doen. Een efficiente combinatie.

En dus laten nu de niet langer eenzame bejaarden brave bordercollies uit [een deel van hen behelpt zich met een overjarige dwergpoedel in het boodschappenmandje van hun rollator, red.], de niet langer werk- en daklozen trekken sprintjes met langharige vuilnisbakjes, de nu vrije moslima's gaan stappen met blonde Golden Retrievers, de niet langer klantloze middenstanders doorkruisen het park met klantvriendelijke keeshonden….

Kortom… een permanente, unieke, drie-dimensionale expositie van gelukkige mensen en dieren in Park Sonsbeek. Dat is nog eens iets anders dan die statische, abstracte beeldenexposities, waarvoor dit park altijd wordt misbruikt!

___________________________________________________________________________________

Koninklijke Welingelopen Kringen (KWIK)

In 2010 vierde mijn wandelgenootschap 'KWIK' het vierde lustrum. We vierden dit in wandelstijl, en hebben inmiddels clubhuizen in Nederland, België, Duitsland en Zwitserland bezocht. De lustrum-commissie beraadde zich daarom nog over de beste locatie voor het lustrum-feest. "Wordt het ons favoriete clubhuis 'het Stübli' van B&B 'De Hoefslag' in Harfsen? Of wordt het ons oudste clubhuis, hotel 'Van der Werf' op Schier , waar wij geheel ten onrechte de bijnaam 'Koninklijke Welingedronken Kringen' kregen? En dan hebben we ook nog 'Altijd wad' op Terschelling, Hof 'Den Draeck' in Teuven, Château de la Pont d'Oye in Arlon (zie foto, genomen in de KWIK-bibliotheek van het château) en onze Gastwirtschaft 'Comenius' in Herborn. En niet te vergeten de 'Coaz-hütte' in Pontresina, waar we de eerste alpine KWIK-medailles hebben ontvangen. Of laten wij ons weer culinair verleiden in het Unterengadin, in hotel Meisser in Guarda of Gasthaus Mayor in s-Charl?" [Waar zijn in dit verband onze culinaire checklists gebleven?, red.]

We kunnen natuurlijk ook weer eens over het water wandelen met de 'Maartje 2', de platbodem van ons eeuwige junior-clublid Anne-Sietske, tevens voorzitter ad interim van de maritieme commissie van de KWIK.

Mogelijk komen we uit op het Stübli van De Hoefslag in Harfsen, tevens muziekkamer van de voorzitter. Dan kunnen we het voor het jubilum nog te schrijven clublied [taak clublied-commissie, leidt al jaren een slapend bestaan, red] muzikaal verantwoord ten gehore brengen. Er komt ten slotte ook pers bij [taak pr-commissie, onlangs uit winterslaap gewekt, red.]. Inmiddels hebben de Harfsense Nieuwsbode, de Gazette d'Arlon en de Engadiner Zeitung mij als voorzitter van de KWIK al benaderd met verzoeken om exclusieve interviews! Kreeg zojuist ook nog een e-mail met hoge prioriteit van de Herborner Heute. Direct doorgestuurd naar de buitenland-functionaris van onze pr-commissie, in het dagelijks leven [vreemde aanduiding eigenlijk, er is toch geen niet-dagelijks leven, je leeft toch elke dag, zal dit voorleggen aan de deskundigen van de subcommissie Taal&Tekst van de KWIK] werkzaam bij een grote concurrent van het beroemde Herborner Bier! De Herborner Heute meldde in de e-mail trouwns ook nog dat hotel Comenius geen KWIK-plaquette meer waard is vanwege ladderzat mismanagement. Zal de plaquette-commissie van de KWIK hierop attenderen, want zoiets kunnen we zo kort voor ons derde lustrum natuurlijk niet hebben.

Tot zover, wordt vervolgd, ga nu de KWIK-medailles oppoetsen!

____________________________________________________________________________________

Kantoorlog (1)

Laatst kocht ik in de koopjeshoek van mijn favoriete boekhandel het werk "Kantoorlog", de strijd tussen zingeving en vervreemding [Amsterdam-Barcelona, 2005] . De auteur, organisatieadviseur Martijn Vroemen, beschrijft hierin op rake en soms karikaturale wijze de absurditeit van het werkend leven in Kantoren. Hij schetst wat er misgaat in Kantoren en hoe Kantoorbewoners daar ongelukkig van worden.

"Duizenden mensen bewegen zich dagelijks naar doodse gebouwen om zich daar uren met weinig bezieling aan een taak te wijden. Als zij weer thuiskomen hebben zij iets gedaan, zijn zij moe, maar niet voldaan".

"Er deugt iets niet aan de manier waarop wij organisaties vormgeven in dit land. Kantoorbewoners zitten urenlang achter beeldschermen, vergaderen en vergaderen nog meer, klagen over het management, beklagen zichzelf en doen voor het grootste deel van de dag secundair werk: zijn niet meer bezig met hun vak, maar met allerlei aanpalende en virtuele activiteiten".

Kantoorbewoners ervaren te weinig zingeving, ze hebben het gevoel dat hun talenten worden verspild. Het kantoorleven weer vreemd gaan vinden is volgens de auteur de eerste stap in de strijd tegen vervreemding. Het is niet normaal wat er gebeurt in kantoren, niet ménsen, maar organisaties zijn arbeidsongeschikt.

"Er wordt met organisaties, afdelingen en mensen rond gesmeten alsof het lego is, er wordt van honderden Kantoorbewoners verwacht, dat zij met enthousiasme opnieuw naar hun baan solliciteren omdat dat de reorganisatie 'transparant' maakt en 'willekeur' uitsluit, er wordt over talenten van medewerkers gesproken alsof het boodschappenlijstjes zijn, op alle fronten is sprake van een enorme geringschatting van het vakmanschap".Het wordt tijd voor bezinning en reflectie. In dit opzicht is stilstand een vooruitgang te noemen".

Kantoren zijn van kantoorbewoners. Die hoeven zich niet uit te putten in klaagzangen en die hoeven zich ook niet ziek te melden. Ze kunnen ontsnappen uit de absurditeit die hun eigen maaksel is.

Het effect van aanhoudend klagen is desastreus. De klagers worden niet gelukkig van het klagen, want het lost niets op. De volgende dag moeten ze gewoon weer klagen om hun dagelijkse dosis te halen. De aanhoorders worden er niet gelukkig van.

Geoefende klagers weten ook altijd wel de vinger op de zere plek te leggen. Als truffelzwijntjes zijn zij in staat om nieuw voedsel voor hun klachten te vinden. "Scratch the surface of most cynics and you find a frustrated idealist - someone who made the mistake of converting his ideals into expectations [Peter Senge, The Fifth Discipline, 1990]

Eerlijkheid en openheid zijn op Kantoor schaars. Er wordt wat afgeroddeld. Een bordje met "Praat niet over jezelf, dat doen wij wel als je weg bent", zag de auteur eens tot zijn onthutsing bij een Kantoorbewoner op zijn kamer hangen.

"Er zijn in ons land veel mensen werkziek, het ziekteverzuim in ons land is het hoogste van Europa. Mensen worden niet ziek van hard werken, wel van zinloosheid en machteloosheid".

"We kunnen spreken van een nationale ramp als je bedenkt hoeveel verlies aan energie en geluk er is op Kantoor. Als iedereen zijn talenten zou kunnen inzetten voor iets nuttigs, zouden we iets groots kunnen verrichten".

"Wat is nou de definitie van een verzorgingsstaat als werken zoveel slachtoffers eist? Het lijkt wel Kantoorlog".

Wordt vervolgd [ Over hoe Kantoorbewoners kunnen ontsnappen uit hun 'ijzeren kooi', hun psychische gevangenis] .

___________________________________________________________________________________

_